DAG MOEDERTJE RIE

Vrijdagochtend vroeg blies je je laatste adem uit. Na een nacht waarin je gelukkig rustig en diep sliep. De avond ervoor bracht je door met je kinderen en kleinkinderen om je bed, je naasten die met elkaar praatten en bij toerbeurt je hand vast hielden en naar je keken, af en toe huilden en je een kus gaven bij het afscheid, terwijl jij daar als Doornroosje lag te slapen, met een warm en roze gezicht. Je achterkleinkinderen waren er ook overdag, om afscheid te nemen van hun 'ouwe oma'. Wat een mooie rustige en waardevolle manier om het leven te verlaten. 

Wat lag je er mooi bij, vrijdagochtend, vlak nadat je was overleden; je wangen nog steeds roze en warm. Je nog zo mooie lijf rustig en ontspannen onder het sprei. Het sprei dat je moeder nog voor je maakte, zo'n 50 jaar geleden. Gekleurde gebreide lapjes aan elkaar gehaakt. Al die tijd heb je het gehouden en gebruikt. Met dat sprei over je heen werd je later op de dag uitgeleide gedaan, toegezongen door het personeel van het verzorgingstehuis, zo ontroerend, zo hartverwarmend. 

Nu, deze week, gaan we afscheid van je nemen samen met mensen die waardevol voor jou en voor ons zijn. Mensen die jou kenden, die je meemaakten tijdens de feestjes en verjaardagen; mensen waar je mee werkte en waar je er voor was. Mensen die met jou praatten, met jou dansten, je een leuk en lief mens vonden. Moedertje Rie in haar mooie, verzorgde vrouwelijke kleding, altijd op hakjes. Vooral die witte hakjes, daar heeft iedereen het over. 

We hebben mooie muziek voor je afscheid uitgezocht, prachtige foto's ook waarop je zo leuk en vrolijk staat, echt, altijd lachend, als een bloem die altijd open stond. Er worden mooie verhalen over je verteld, voor jou en over jou. We hopen dat je ervan geniet, daar, in de hemel. We doen het voor jou, moedertje Rie, je bent 95 jaar altijd zo lief en goed geweest voor iedereen, voor ons, voor mij, je schoondochter sinds bijna 45 jaar. 

Daar ga je, moedertje Rie, naar Johan, naar jouw moedertje, je vader, naar je broers en andere naasten die hier niet meer zijn, maar bovenal, daar ga je naar Corrie, je zusje die je zo vroeg hebt moeten missen. 

Rust zacht, moedertje Rie. 

in liefde, 

Ilse

SNAIL ATTACK

Voorheen had ik er geen oog voor, nee, anders, ik had er simpelweg geen tijd voor. Soms, nee regelmatig kwam het voor dat ik 's avonds nog een prachtig bloeiende plant had staan in de tuin en ik 's ochtends registreerde dat diezelfde plant er ineens een stuk armoediger bij stond. Bloemen weg, bladeren vol gaten of helemaal verdwenen. Die knopjes die er nog aan zaten, waren veranderd van sappig en groen naar dor en bruin. Dahlia's bijvoorbeeld overkwam dat regelmatig. Snail-attacks!!

Voorheen ging ik er aan voorbij; zat ik rond acht uur in de trein, de auto of op mijn werkkamer om mijn PC op te starten. Geen aandacht verder voor die tuin, dat zat er niet in. En nam ik er maar genoegen mee dat sommige planten gewoon maar beter weggegooid konden worden. Want: geen gezicht, die halfdode aangevreten exemplaren tussen de volop bloeiende schoonheden. Het kon trouwens ook best nog even duren voordat de slachtoffers werden verwijderd. Want ook daar had ik niet veel tijd voor. Na een dag werken, is het van: boodschappen doen, koken, eten, kopje thee, beetje lezen of tv kijken of whatever. De halfdode planten buiten hadden niet zo mijn aandacht. 

Zo is het dit jaar niet, ik heb een zomer-sabbatical namelijk en de tuin krijg daarom alle aandacht van mij. Alhoewel ik laat begon aan het bewerken van voor- en achtertuin omdat ik pas in juni terug kwam van mijn wandel-retraite.  Maar toen ging ik ook meteen volop aan de slag, zodra het weer het toeliet was ik in de tuin te vinden, zowel voor als achter. Heerlijk. Eerst een beetje puinruimen, dood spul van vorig jaar weggooien, tegels en potten schoonmaken. Eens kijken wat er nog gebruikt kon worden. Overgebleven staakjes,  in viezige groen uitgeslagen potjes gaf ik een tweede kans, ik knipte het dode hout eruit, gaf de staakjes nieuwe aarde, een scheut Pokon op zijn tijd en zie daar, ze groeiden uit tot schoonheden. Van een vriendin en haar man - in het rijke bezit van een moestuin met kas - kreeg ik veel stekken en plantjes die al geworteld hadden; ook die kregen mooie plekjes in mijn tuin en groeiden uit tot snoepjes voor het oog. Ik kocht een paar nieuwe bloeiers, veel roze en lila dit jaar, ik hield het rustig met de kleurstellingen. De vers ontloken avocado-pit die ik van een lieve kennis kreeg, staat op een perfect plekje en groeit uit tot een ware kamerplant. Die krijgt straks een mooie plek in huis en maar hopen dat hij vrucht gaat dragen. Van diezelfde kennis kocht ik een plastic tuinkasje, een rekje met een soort van plastic regenjas eromheen. Superhandig. Ik zaaide van allerlei leuks in bakjes, zette dat in de kas en tot mijn grote vreugde groeide het als een tierelier. Er staan nu zo'n vier courgetteplanten in mijn tuin, met van die knoepers van grote gele bloemen. Nu maar hopen dat ze nog vrucht geven. Meloenen, pompoenen, Salva-plantjes, radijsjes, tomatenplanten. Indische kers. En zonnebloemen. 

Overal waar ik ze tegenkom, staan ze al bloei, die zonnebloemen, metershoog prijken ze in tuinen, kijken van bovenaf naar beneden naar passerende dorpelingen. Sommigen zijn zelfs al bijna uitgebloeid, de bladeren worden al een beetje dor, de bloemen kantelen, ze laten hun hoofd al een beetje hangen. Omdat ik zo laat in het jaar ben gaan zaaien, kwamen mijn zonnebloemen laat tot leven en ze moeten nog gaan bloeien zelfs. Begin juli pas staken de eerste groene puntjes boven de aarde, hoera, hoera, dat werden sprietjes, toen werden echt herkenbare beginnende zonnebloemen met blaadjes en inmiddels zijn ze uitgegroeid tot - helaas - uit hun krachten gegroeide puberplanten die niet bepaald sterk ogen. Toch echt te laat gezaaid en overgepot. Hoe dan ook, ik heb ze een mooi plekje gegeven op de pergola, in een grote pot, vol voedzame aarde. Elke dag krijgen ze water uit de regenton, zacht water. En op zijn tijd een scheutje Pokon. 

Ze zijn dus niet bepaald moeders mooiste geworden. En toch koester ik ze. Ik ga ervoor! 'Jullie gaan bloeien, hoor. Laat je niet kisten door je postuur!' En zo doen ze het ook. Mijn peptalk werkt. Ze groeiden een tijdlang dagelijks een centimeter of wat. Nog langer, nog slungeliger werden ze; ik ondersteunde ze met van die stokjes, touwtje erom et voilà, 'doorgroeien maar, rakkers'. Elke ochtend, tijdens mijn inspectierondje bekeek ik ze goedkeurend. 'Well-done, liefjes, doorgaan zo, hoor. Houd moed. Want nog even en dan krijgen jullie bloemen!' En daar gingen ze weer. En ineens zag ik ze, eergisteren, tijdens mijn ochtend-rondje tuin: knoppen!! Hele kleine knoppen, maar... knoppen! Yes!! Ik slaakte een kreetje van plezier. 'Jullie gaan bloeien, zie je wel!? You made it!!' 

Nu moet ik nog vertellen dat ook diezelfde zonnebloemen geterroriseerd worden door slakken. Naaktslakken maar ook slakken in huisjes. Ze verstoppen zich overdag onder de pergola of onder de randjes van bloempotten, de krengen. 's Nachts (of als het heeft geregend) komen ze in actie en bepotelen mijn planten dus ook de zonnebloemen. 

Soms is het zo erg gesteld met die brutale slijmerikken. Gisteren plukte ik er eentje gewoon overdag, in het volle warme daglicht, van de top van een van de zonnebloemen. Hij balanceerde  op het uiterste puntje van de plant, bovenop de knop, daar hing hij angstig te schommelen, niet meer bij machte om naar beneden te klimmen. Ik verschoot ervan. 'Gotverdorie, kreng. Wat doe jij daar??!! Precies op de knop zit je, je weet het exact he, gluiperd. Daar is 't het lekkerst voor jullie slakken, zeker!!??' En ik tikte hem er met de punt van mijn schepje vanaf, ving 'm op in een plantenpotje en woeoeoeoshhhh, zo over de schutting met het kreng. A one way ticket to the street. Zoals ik dat elke ochtend eigenijk wel doe met die smerige slakken. Hops, over de schutting ermee. Soms gooi ik niet hoog genoeg en dan knallen ze tegen de schutting. Pets! Pak! 'Jammer dan, moet je mijn planten maar niet opvreten, kreng!' Als tuinmanager moet je toch ook je agressie een beetje kwijt, ja toch? 

So far, so good. De zonnebloemen kunnen elk moment gaan bloeien. Wat een feestje gaat dat worden. Twee of drie van die hele fragiele zonnebloemetjes gaan het worden. Foto's volgen a.s.a.p. 

Een mens van vlees en bloed

Ik denk dat we al zo'n zes nee zeven jaar tegen elkaar spelen. Dat relateer ik aan de luttele correspondentie die we voeren, ik heb daar een geheugen voor, ik zie dat voor me namelijk. Het gaat dan in dit geval om correspondentie die verder gaat dan: 'gefeliciteerd, goed gespeeld, ik had de Q nog over,' en een aantal variaties hierop. Een enkele keer vinden we het nodig even te laten weten dat we op reis zijn, ver weg, of dichterbij, dat kan ook, maar dat de Wifi of het Internet het even niet goed zou kunnen doen onderweg. Dat de ander maar weet hoe het komt dat er laat gereageerd wordt, zoiets. En een van de eerste keren dat ik zoiets doorgaf, was toen ik in 2015 naar Spanje ging en dat is zeven jaar geleden. Ik zie me nog zo zitten op het terrasje bij ons hotel, terwijl ik dit aan hem doorgaf op mijn phone. 

Meestal is dat reizen of verblijf in vakantiehuizen of hotels helemaal geen probleem. Daar is altijd Wifi of ik zorg dat ik onderweg wel kan internetten, ook al kost me dat extra duiten. Maar goed, met deze tegenspeler speel ik dus al best heel erg lang en we hebben, hoe raar het ook klinkt, best wel iets van een relatie opgebouwd. Hij noemt zichzelf Sab en heeft jarenlang een foto gebruikt van zo'n Anonymus-masker. Ik wissel gewoonlijk regelmatig van foto, dus dat ik een vrouw ben, hoe oud ik ongeveer ben ... dat is daar wel vanaf te lezen, van die foto's. Zo'n foto van een masker maakt dat moeilijker. 

Dat hij een man is, daar kwam ik toch wel achter, omdat hij een keer, vrij het begin,  zijn echte naam gaf. Het leek een invitatie om wat meer persoonlijk met elkaar te worden, maar ik heb door scha en schande geleerd dat je zulks maar beter niet doet on the internet, want voor je het weet vliegen de dickpics je om de oren. Totaal onverwacht, bij mannen waarbij ik het nooit had verwacht ineens... nou ja, dat was leerzaam. Nooit te aardig doen en nooit te persoonlijk worden. Velen voelen dat als een invitatie om alle remmen los te gooien. Dus ik bleef hem netjes Sab noemen, hield de correspondentie zakelijk edoch vriendelijk, gefeliciteerd dit en dat. En zo verstreken de jaren. 

Met anderen waar ik wat langer tegen speelde liep het toch altijd wel weer af; meestal kwam dat van hun kant, ik denk eigenlijk, altijd wel. Ze reageerden dan niet meer op mijn nieuwe invitatie. Geen probleem, dan zocht ik weer een nieuwe tegenspeler, via Random of hoe dat ook heet. Maar Sab bleef en ik bleef er voor Sab. De laatste tijd voegen we wel steeds vaker van die emoticons toe, da's al heel wat, dat we dat doen. Klinkende glazen ook of een bosje bloemen voor mij, een glas bier voor hem. We zijn wat je noemt als tegenstanders aan elkaar gewaagd, halen meestal een zelfde soort scores. Soms verliest de een dik en wint de ander superdik. En het spel daarop is dat weer andersom. Maar meestal verschillen onze eindscores niet zo heel veel. Ik had dus al bedacht dat hij toch ook wel een HBO-niveautje heeft. Geen academisch niveautje, want als ik daar tegen speel vliegen de moeilijke woorden mij om de oren, vaak woorden waar ik hun specialisme wel uit kan halen zoals arts, of econoom, ik noem maar wat. Die been ik simpelweg niet bij, zulke geleerde mensen. Maar Sab is van mijn niveau en uit de woorden die hij soms legt, heb ik opgemaakt dat hij iets financieel administratiefs doet. Maar dat heb ik hem nooit gevraagd. 

Kortom: we weten eigenlijk best wel wat van elkaar. Of we denken het van elkaar te weten. 

Vorige week bleef het ineens wat langer stil van zijn kant. Gewoonlijk spelen we snel na elkaar, eerst de een, dan de ander, behoudens bepaalde momenten op de dag.  Ik weet precies dat hij niet speelt in de lunchpauze en als er 's avonds journaal is en hij kijkt naar laat op de avond programma's, want dan speelt hij ook niet. Tussendoor wel, elke dag, dat begint al als we wakker of nee, als we actief worden, meestal ook zo'n beetje op hetzelfde tijdstip, half acht. 

Ik maakte me niet echt zorgen, toen hij een dagje niet speelde, vroeg me niet iets speciaals af. Pas toen hij uiteindelijk weer een zet deed, viel het me op dat de tussentijd langer dan normaal was en er prijkte  ineens zo'n rood ballonnetje in het chat-hoekje. Wat betekent dat je tegenspeler iets tegen je zegt. Heel gewoon, maar dit keer anders dan normaal, omdat we geen 'functionele'  conversatie zouden moeten hebben. We zaten nog middenin een spelletje, niks bijzonders, geen hoge score door een van ons of bijzondere vondsten. Ik opende de chatbox en zag dat hij een voor ons doen lang verhaal had geschreven. Aandachtig las ik het. Hij schreef dat hij ziek was, een epileptische aanval had de dag ervoor, met spoed is onderzocht en dat hij een tumor heeft  en dat dat niet is te verhelpen. En daarbij een soort van excuses omdat hij de komende tijd waarschijnlijk wat vaker van de lijn zou kunnen zijn vanwege onderzoeken, ingrepen, chemo's misschien en allerlei andere nare dingen. Hij groette met zijn eigen naam en schreef dat hij wel bleef spelen. 

Ik was er stil van, schreef een antwoord, dat ik geschrokken was en dat ik het heel goed vond dat hij bleef spelen. Wenste hem alle sterkte toe. Ondertekende met mijn eigen naam, niet met de naam die ik gebruik op FB en op WF. Sindsdien vraag ik dagelijks even hoe het gaat. Met ups and downs, naar blijkt en vandaag was het wel positiever, naar omstandigheden dan. 

Ineens is hij een mens van vlees en bloed, een mens die heel erg ziek is. Ineens hebben we persoonlijk contact. Ik blijf natuurlijk tegen hem spelen, goed voor zijn brein tenslotte en een fijne afleiding voor hem, en ik merk dat ik hem wat meer ruimte geef. Hij speelt ook wat minder goed dan voorheen. Van mij mag hij winnen, elk potje. Daar gaat het nu niet om, namelijk. Van mij moet hij beter worden. Dan maken we de tien jaar vol. 

GEEN CENT TEVEEL, HOOR

Al tijden vinden we dat we er een moeten kopen. In het kader van duurzaamheid. En omdat het geld scheelt. En omdat het leuk staat, zo'n ding in je tuin. De man heeft al er ook al tijden op zitten googlen en appte af en toe een plaatje door. 'Ja, mooi', zei ik dan en ging over tot de orde van de dag. Hij ook, trouwens. We vergaten het net zo snel weer. 

Maar, nu ik tijdens een zoek- en opruimactie ineens voor bijna 200 euro cadeaubonnen tegen was gekomen, is de tijd rijp om nu toch echt, nee echt eens zo'n ding aan te schaffen. Met een beetje geluk blijven we onder die 200,00 en yes oh yes, dan kunnen we ook nog 80,00 subsidie beuren van de gemeente. 'Reken je rijk', grappen we en gaan op stap. Op naar het kluswarenhuis. 'Kijk', zegt de man, 'hier heb je 'm',  en hij houdt halt bij 2 megagrote exemplaren bij de entree. Net zo groot, of klein zo u wilt, als ik. Grijs. 'Mmmm, die kleur vind ik niet zo mooi. En deze zijn wel mega-groot. Dat past toch niet in onze medium-size tuinen? Laten we binnen nog even verder kijken wat ze hebben.'

Maar eerst gaan we naar de balie voor mensen met vragen en problemen. Of we onze cadeaubonnen hier kunnen verzilveren, vraag ik. 'Ja hoor, geen probleem.' Opgetogen vervolgen we onze weg en vinden al snel tussen de hoge schappen vol planken, zagen, boren, sanitair en allerlei andere klusdingen (met her en der een lokkertje voor de dames zoals gezellige mandjes of houten verpottafeltjes) wat we zoeken. Daar staan er nog een paar, gelukkig. In deze tijd van het jaar zou het zomaar kunnen zijn dat alles op is. Maar nee dus, we hebben geluk. Er staan twee types: een zwarte dikbuikige bierton look-a-like met een lelijk kraantje - net een klein, gekrompen piemeltje -  en een slanke, ranke groene met een onopvallend charmant slangetje in plaats van zo'n kraantje. Die wordt het dus, die groene. 

Bij de kassa zien we voor ons een ouder stel bij het afrekenen de app van het klusparadijs tonen en de man hoort dat ze dat 20% korting op levert. Dus wij stappen uit de rij en zetten razendsnel die app op de phone. En ja hoor, bij het afrekenen moet ik de app tonen, beetje scrollen tot aan 'korting' en bliep bliep middels de scan gaat er 20% van het bedrag af. 'Zo, joh, da's fijn', zeg ik met een big smile. 'En dan nu de cadeaukaarten', vervolg ik helemaal een beetje zenuwachtig. Waarom die zenuwen, weet ik nog steeds niet, maar het zij zo. Ik haal het stapeltje uit mijn tas, had ze thuis al netjes bij elkaar in een mapje gedaan met geeltjes erop met de geldelijke waarde per kaart. En bliep. Bliep. Bliep. Daar gaat het bedrag naar beneden en naar beneden tot ... nul euro!! Hoeraaaa! Nu hebben we en korting en we hoeven niks te betalen en dan gaan we ook nog fijn subsidie beuren!

Blij als kinderen lopen we naar buiten en leggen onze trofee achterin. Omdat nog niet alle cadeaubonnen zijn verzilverd gaan we ook nog even naar zo'n winkel vol dier-voeder, degelijke plantenpotten en bloeiende terrasplanten en nog meer best wel dure dingen voor in de tuin. Van de laatste cadeaubonnen kopen we oh hoe duurzaam een ... insectenhotel!! Een best wel degelijke, van zwaar hout, vol leuke dingetjes waar de insecten blijkbaar dol op zijn. 

Joelend als twee echte oer-hollandse krentenkakkers rijden we naar huis, met onze auto volgeladen met duurzaam spul. 'Geen cent teveel hoor!! Nee, geen cent betaald, hoor. Haha.' 

En oh ja, de regenton past precies en staat beeldig. Nu nog een beetje regen, ik denk dat we daar maar voor moeten gaan bidden of een regendansje moeten gaan opvoeren vanavond. 

EEN HUIS VOL CADEAUKAARTEN!

'Oooh, nee, echt, ik kan 'm nergens meer vinden. Echt, ik heb alles nagekeken. Mijn tassen, jaszakken, kleding, kasten, lades. Waar O Waar kan 'ie zijn??!!'

Na een onderbreking van drie maanden - want, wandelretraite - gaan we weer oefenen met de band. In de studio. En ik ben degene die de keycard in mijn bezit heeft; naar de verhuurder ben ik ook contactpersoon voor afspraken. Mij is de keycard toevertrouwd. Door hem. Kwestie van vertrouwen. Al zo'n vier jaar zit dat ding in het mapje van mijn phone. Altijd daar. Dus, ik greep nooit mis. Toen we op wandelretraite gingen lag de band tijdelijk stil. Geen oefenavondjes in de studio. En, omdat ik drie maanden lang van hot naar her zou reizen, met mijn phone altijd bij de hand, of in mijn tas of in mijn jaszak, vond ik dat de keycard beter thuis kon blijven. Dus, ik ruimde 'm op. En ging op reis. 

Na terugkomst maakte ik een afspraak voor een eerste oefenavond. Al na een kleine twee weken mochten we weer naar De Rijp, op naar de studio. Oefenen met de mannen. Leuk. Zin in. 'Lang geleden, zeg, kan ik 't nog wel, zingen', dacht ik en oefende thuis vlijtig alvast op mijn teksten, timing, frasering en noem maar op. Wonderbaarlijk genoeg stond er nog aardig wat op mijn harde schijf. Gek is dat, hoe dat blijft hangen en zo weer opgerakeld kan worden. De stem deed het ook nog best okay. 

Dus, dat ging goed. Maar toen ik mijn tas in ging pakken ter voorbereiding op het oefenavondje later die week, dacht ik aan de keycard en ik realiseerde me met een schok dat ik geen idee had waar dat ding zou kunnen zijn. 'Ach', dacht ik, 'logisch, zo lang geleden dat ik 'm opruimde. Ik vind 'm wel. Even de geijkte plekjes nalopen.' En dat deed ik. Ik had een paar dagen en was ervan overtuigd dat ik 'm zou gaan vinden. 

Niks bleek minder waar. Dat verdomde kaartje liet zich niet meer traceren. 

Ik zocht zenuwachtig het hele huis door. En door. En. Door. Wat ik zeg: jassen, tassen, zakken. Mapjes. Posthouders en -bakjes. Ik gaf het op na dag 2. Appte aan de verhuurder dat ik tot mijn schaamte moest bekennen dat het pasje kwijt was, maar dat ik door zou blijven zoeken totdat ik een ons woog. De verhuurder maakte zich niet zo heel erg sappel; het zou wel loslopen. Oefenavondje 1 kwam en de verhuurder maakte op afstand de deur open. En sloot 'm zo ook weer af. Het pasje was nog steeds niet terecht, namelijk. 

Maar ik kwam mijn belofte na en zocht door. En door. En. Door. Checkte zelfs een pasfotootje van de dag voordat ik vertrok, want wie weet zat het pasje in dat jasje dat ik die dag droeg. Nada. Niks. En ik zocht weer verder. Ik vond van alles, werkelijk waar. Verrassing na verrassing. Heel veel spulletjes waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. Maar vooral heel veel cadeaukaarten. Cadeaukaart 1, cadeaukaart nr. 2, 3, 4, 5, 6. En zeven. On-ge-loof-lijk!! Hoe komt een mens aan zoveel cadeaukaarten. Van Bol.com. Van de VVV. Van Douglas. Van de Bijenkorf. Van de Hema. Bioscoopkaarten. Van de bloemist. Helemaal hebberig werd ik ervan. Hoeveel geld zouden al die kaarten wel niet waard zijn?? 

Ik blokte een uurtje, zette een pot koffie en ging er eens goed voor zitten. Inspecteerde op allerlei sites de waarde van de kaarten. Wat een K U T klus was dat, zeg!! Elke kaart heeft namelijk een serienummer van zo'n 20 cijfers. Je raadt het al, tig keer over, want ja, een foutje is zo gemaakt met zoveel getalletjes achter elkaar, in piepklein schrift op soms beduimelde kaarten. En, ook zo erg, dan deed de kaart het weer niet want ongeldig, balen, nog een keer proberen en hopla, dan ineens was hij weer wel geldig. Hoe onbetrouwbaar! Om Gek Van Te Worden!! Eentje gaf geen waarde, dat moest ik aan de gulle gever navragen, stond er bij op de site. Maar wie dat in Godsnaam was geweest, vier jaar terug, schiet mij maar lek. Dus: mailen naar de helpdesk, met dat serienummer erbij. Na drie dagen kwam er antwoord. Gelukkig, de kaart had nog een aardige waarde - na aftrek van de administratiekosten want dat doen ze dus jaarlijks, inhouden - en was dus ook nog geldig. 

Bol.com blij gemaakt, Douglas. Bestelling hier, bestelling daar en daar kwam de pakjesbezorger.  Tring Tring, pakje 1. Tring tring, pakje 2. Fijn, al die cadeautjes aan huis. Maar ik ben er nog niet, hoor. Er ligt nog een hele stapel kaarten, met een geeltje op elke kaart met de waarde. Ik moet nog aardig wat stukslaan. En als klapper op de vuurpijl:  bij een heeeeeel ander opruimklusje, kwam ik weer een andere cadeaukaart tegen in een tasje met allemaal oude brillen (mind you, een tas vol oude brillen he, daar zat zo'n kaartje tussen) en parbleu, check check dubbel check, ook deze had nog leuke waarde!! Jippie!!

Ondertussen... was de keycard voor de studio nog steeds niet gevonden. Oefenavond twee was al achter de rug. Ik begon het op de te geven. Appte schuldbewust de verhuurder. Zou echt nog verder blijven zoeken, schreef ik maar misschien kon hij uitzoeken of ik een nieuwe keycard kon krijgen? Hij ging het uitzoeken, appte hij terug.

Wat leert mij dit geval? Nou, dat ik soms dingen gewoonweg te goed opberg, zo goed, dat ik ze niet meer kan vinden. Ik had beter kunnen opschrijven of fotograferen waar ik die keycard opborg, dus. En verder over al die rondslingerende cadeaukaarten, hoe gênant!! Die kan ik dus beter meteen verzilveren want a) ze gaan gaandeweg jaarlijks in waarde achteruit vanwege administratiekosten (dat wist ik voorheen dus helemaal niet) en b) da's toch heel niet aardig jegens de gulle gevers, dat je die kaarten maar rond laat slingeren en niet verzilvert en .... oh ja tenslotte ik stop die kaarten maar beter in mijn portemonnee, dan houd je ze bij elkaar, leg ik ze niet her en der op allerlei plekjes in huis maar ga ik ze lekker uitgeven zodra ik iets leuks zie. 

Ondertussen ... is er een nieuwe keycard voor mij gemaakt voor de studio- dat kostte een aardige duit, maar gelukkig niet zoveel als de waarde van al die cadeaukaarten -  en die zit for ever op 1 plek opgeborgen. De pak met cadeaukaarten brandt in mijn tas: ik weet van gekkigheid niet waar ik ze aan uit ga geven. Iemand een suggestie (bijna 200,00) ?? En oh ja, ik heb ook nog 3 bioscoopkaarten. Suggesties??