Voor het gemak voeg ik even wat recente gesprekjes tussen mij en andere zestigers (waaronder ook mijn man) samen. Komt 'ie:
'Dus, als ik mijn sokken aan moet trekken, dan is het echt even zoeken geblazen. Hoe doe ik dat? Ik bedoel, vroeger deed ik dat gewoon staande, ene been omhoog, voet schuin omhoog, sok aan hup en dan andersom. Maar nu, ik ga er maar bij zitten, anders krijg ik ze niet meer aan. ' 'Nee, dan het knippen van mijn nagels. Hoe doe je dat als je er niet goed meer bij kunt?' Dat gaat niet meer!' 'Echt? Nou, naar de pedicure dan maar he?' Ik verzink in gepeins en zie de mensen voor mij die mij al veel eerder vroegen: 'Wat, ga jij nog niet naar de pe-di-cu-re??!!' 'Huh', dacht ik dan, 'waarom zou ik naar de pedicure gaan, er is toch niks aan de hand met mijn voeten ofzo?' Nu snap ik die vraag beter, veel beter. En dan denk ik stilletjes terug aan de tijd dat ik - als ik mijn voeten even snel wilde wassen - op een been ging staan, de andere omhoogtrok en mijn voet onder de kraan hield. Dat heb ik dus al heel lang niet meer gedaan. Nog zo'n vraag, een beetje besmuikt gesteld, door mijn man: 'Vertel eens, hoe kom jij je bed uit? Ook zo?' En hij doet het voor, waggelend als een eend, met stijve voeten en een stijve onderrug, zegt: 'Ik moet eerst een kwartier heet douchen, dan trekt het wel weer weg, dan kan ik wel weer normaal bewegen. Hebben jullie dat nou ook? Nee, nou ... wacht maar af!'
Een ander zegt: 'En dat iemand aan je vraagt: werk jij nog? Hebben jullie die vraag ook al gehad?' 'Oooh ja, dus.' 'Uhm', zeg ik, 'en dan denk ik: waarom vraag je dat aan mij? Waarom zou ik niet werken? Klaarblijkelijk zie ik er uit als iemand die met pensioen zou moeten zijn?!. Mensenlief, denken mensen echt dat ik al met pensioen ben?!' Ja, concluderen we, dat denken mensen, dus. 'Maar hoe verwarrend, denk ik bij mezelf: want ik werk dus nog gewoon, ben volop in de running en collega's zeggen vaak genoeg dat ze helemaal niet merken dat ik al 'zo oud' ben. Ze schatten me jaren jonger, maar zeggen ze dat nu om mij te paaien?'
Nog zo eentje, die is al wat langer gaande. Ik biecht op dat mensen voor me op staan in de metro of de trein. 'De eerste keer dat dat gebeurde, ik was 55 denk ik, op weg naar mijn werk, mooie kleertjes aan, fraaie winterjas met een kek mutsje op, coole schoenen aan de voetjes.' 'Mevrouw, gaat u maar zitten hoor', en de jonge vrouw stond netjes op en wees op haar leeggekomen plaats. Verbaasd keek ik om mij heen, tegen welke oude dame had zij het? Er stonden geen andere oudere vrouwen om mij heen: ze had het tegen mij! Ik stamelde: 'nou nee, dankjewel, ik sta hier goed hoor, ik moet er zo uit ook, dus blijf rustig zitten.' Maar eenmaal uitgestapt bekeek ik mezelf scherper dan scherp in de reflectie van het raam van de wegrijdende metro. Zie ik er echt uit als een oudere dame waarvoor je moet opstaan in de trein? of de metro? De hele dag was ik helemaal een beetje aangedaan. Vlak daarna besprak ik het met een vriendin, die is 3 jaar ouder dan ik en zij moest lachen. 'Ach ja, joh, dat doen ze voor mij ook al een hele tijd hoor, lekker van genieten, geen punt van maken.'
Tot zover de gesprekjes.
Wat een rare episode is dit toch, de periode van eind 50 tot ergens ... ja, misschien duurt dit nog wel heel lang. Ik en met mij de mijnen van mijn leeftijd, wij zijn echt - zonder dat we er erg in hadden - in Q4 van het leven beland. Zo fiets, ren en race je nog rond en zo .... Merk je dat je steeds minder makkelijk fysieke dingen kunt doen die je voorheen achteloos deed, zoals je sokken aandoen en je teennagels knippen. Fris uit bed stappen en soepel de dag beginnen. Zo denk je - omdat je nog zo volop in de running bent - dat dat leventje eindeloos doorgaat, maar je eigen lijf en de mensen om je heen maken je het wel duidelijk: 'Dat stuk van je leven nadert het einde, oudje, als het al niet begonnen is. Tijd om te stoppen.'
Eerlijk gezegd denk ik steeds vaker na over dat stoppen. Het voelt niet fijn. Ik merk zelfs dat het me schrik aanjaagt. Het voelt verdrietig zelfs. Want, wat komt er voor in de plaats? Weg zijn alle dagelijkse contacten, hoe zeer je je ook kunt ergeren aan sommige collega's, of aan het werk zelf, wat ga je dat missen. Wat moet ik met al die zeeen van tijd straks? Okay, ik heb genoeg te doen, dan ga ik eindelijk volop coachen - maar shit, is het nog wel haalbaar om nu nog een coach-praktijk te starten? - en ik fotografeer graag - eindelijk weer met mijn echte camera oefenen maar nu maak ik foto's van onderweg en straks is er veel minder onderweg - en ik wandel en reis graag - maar binnenkort mogen we niet eens meer met een huurauto rijden in het buitenland, dat kan tot je 65ste en mijn pootjes worden nu al merkbaar strammer - en ik speel gitaar, sax en zing in een bandje - kan dat nog wel, straks, als ik echt oog als een bejaarde, over de liefde zingen - en he, dan heb eindelijk tijd voor mijn familie en vrienden - ja, ook die worden ouder en ouder en ...
Genoeg te doen, dus, maar toch, ik ben bang, ik vrees, nee, ik weet wel zeker, als je met pensioen bent en dat lijf wordt steeds maar strammer en stijver, dan krijgen al die dingen een andere betekenis dan nu en misschien lukken sommige dingen niet meer ...
Maar he! Ik knip mijn nagels nog als een jonge hinde, zelf, dus, ik zet mijn voetjes op de rand van het bad en knippen maar :-) Er is nog hoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten