Ik denk dat we al zo'n zes nee zeven jaar tegen elkaar spelen. Dat relateer ik aan de luttele correspondentie die we voeren, ik heb daar een geheugen voor, ik zie dat voor me namelijk. Het gaat dan in dit geval om correspondentie die verder gaat dan: 'gefeliciteerd, goed gespeeld, ik had de Q nog over,' en een aantal variaties hierop. Een enkele keer vinden we het nodig even te laten weten dat we op reis zijn, ver weg, of dichterbij, dat kan ook, maar dat de Wifi of het Internet het even niet goed zou kunnen doen onderweg. Dat de ander maar weet hoe het komt dat er laat gereageerd wordt, zoiets. En een van de eerste keren dat ik zoiets doorgaf, was toen ik in 2015 naar Spanje ging en dat is zeven jaar geleden. Ik zie me nog zo zitten op het terrasje bij ons hotel, terwijl ik dit aan hem doorgaf op mijn phone.
Meestal is dat reizen of verblijf in vakantiehuizen of hotels helemaal geen probleem. Daar is altijd Wifi of ik zorg dat ik onderweg wel kan internetten, ook al kost me dat extra duiten. Maar goed, met deze tegenspeler speel ik dus al best heel erg lang en we hebben, hoe raar het ook klinkt, best wel iets van een relatie opgebouwd. Hij noemt zichzelf Sab en heeft jarenlang een foto gebruikt van zo'n Anonymus-masker. Ik wissel gewoonlijk regelmatig van foto, dus dat ik een vrouw ben, hoe oud ik ongeveer ben ... dat is daar wel vanaf te lezen, van die foto's. Zo'n foto van een masker maakt dat moeilijker.
Dat hij een man is, daar kwam ik toch wel achter, omdat hij een keer, vrij het begin, zijn echte naam gaf. Het leek een invitatie om wat meer persoonlijk met elkaar te worden, maar ik heb door scha en schande geleerd dat je zulks maar beter niet doet on the internet, want voor je het weet vliegen de dickpics je om de oren. Totaal onverwacht, bij mannen waarbij ik het nooit had verwacht ineens... nou ja, dat was leerzaam. Nooit te aardig doen en nooit te persoonlijk worden. Velen voelen dat als een invitatie om alle remmen los te gooien. Dus ik bleef hem netjes Sab noemen, hield de correspondentie zakelijk edoch vriendelijk, gefeliciteerd dit en dat. En zo verstreken de jaren.
Met anderen waar ik wat langer tegen speelde liep het toch altijd wel weer af; meestal kwam dat van hun kant, ik denk eigenlijk, altijd wel. Ze reageerden dan niet meer op mijn nieuwe invitatie. Geen probleem, dan zocht ik weer een nieuwe tegenspeler, via Random of hoe dat ook heet. Maar Sab bleef en ik bleef er voor Sab. De laatste tijd voegen we wel steeds vaker van die emoticons toe, da's al heel wat, dat we dat doen. Klinkende glazen ook of een bosje bloemen voor mij, een glas bier voor hem. We zijn wat je noemt als tegenstanders aan elkaar gewaagd, halen meestal een zelfde soort scores. Soms verliest de een dik en wint de ander superdik. En het spel daarop is dat weer andersom. Maar meestal verschillen onze eindscores niet zo heel veel. Ik had dus al bedacht dat hij toch ook wel een HBO-niveautje heeft. Geen academisch niveautje, want als ik daar tegen speel vliegen de moeilijke woorden mij om de oren, vaak woorden waar ik hun specialisme wel uit kan halen zoals arts, of econoom, ik noem maar wat. Die been ik simpelweg niet bij, zulke geleerde mensen. Maar Sab is van mijn niveau en uit de woorden die hij soms legt, heb ik opgemaakt dat hij iets financieel administratiefs doet. Maar dat heb ik hem nooit gevraagd.
Kortom: we weten eigenlijk best wel wat van elkaar. Of we denken het van elkaar te weten.
Vorige week bleef het ineens wat langer stil van zijn kant. Gewoonlijk spelen we snel na elkaar, eerst de een, dan de ander, behoudens bepaalde momenten op de dag. Ik weet precies dat hij niet speelt in de lunchpauze en als er 's avonds journaal is en hij kijkt naar laat op de avond programma's, want dan speelt hij ook niet. Tussendoor wel, elke dag, dat begint al als we wakker of nee, als we actief worden, meestal ook zo'n beetje op hetzelfde tijdstip, half acht.
Ik maakte me niet echt zorgen, toen hij een dagje niet speelde, vroeg me niet iets speciaals af. Pas toen hij uiteindelijk weer een zet deed, viel het me op dat de tussentijd langer dan normaal was en er prijkte ineens zo'n rood ballonnetje in het chat-hoekje. Wat betekent dat je tegenspeler iets tegen je zegt. Heel gewoon, maar dit keer anders dan normaal, omdat we geen 'functionele' conversatie zouden moeten hebben. We zaten nog middenin een spelletje, niks bijzonders, geen hoge score door een van ons of bijzondere vondsten. Ik opende de chatbox en zag dat hij een voor ons doen lang verhaal had geschreven. Aandachtig las ik het. Hij schreef dat hij ziek was, een epileptische aanval had de dag ervoor, met spoed is onderzocht en dat hij een tumor heeft en dat dat niet is te verhelpen. En daarbij een soort van excuses omdat hij de komende tijd waarschijnlijk wat vaker van de lijn zou kunnen zijn vanwege onderzoeken, ingrepen, chemo's misschien en allerlei andere nare dingen. Hij groette met zijn eigen naam en schreef dat hij wel bleef spelen.
Ik was er stil van, schreef een antwoord, dat ik geschrokken was en dat ik het heel goed vond dat hij bleef spelen. Wenste hem alle sterkte toe. Ondertekende met mijn eigen naam, niet met de naam die ik gebruik op FB en op WF. Sindsdien vraag ik dagelijks even hoe het gaat. Met ups and downs, naar blijkt en vandaag was het wel positiever, naar omstandigheden dan.
Ineens is hij een mens van vlees en bloed, een mens die heel erg ziek is. Ineens hebben we persoonlijk contact. Ik blijf natuurlijk tegen hem spelen, goed voor zijn brein tenslotte en een fijne afleiding voor hem, en ik merk dat ik hem wat meer ruimte geef. Hij speelt ook wat minder goed dan voorheen. Van mij mag hij winnen, elk potje. Daar gaat het nu niet om, namelijk. Van mij moet hij beter worden. Dan maken we de tien jaar vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten