Eindelijk, de lente is aangebroken! In mijn achtertuin is het verrukkelijk, niet te warm nog, niet te koud want de Noordenwind die vandaag waait, blaast op de voorkant van mijn huis en komt hier niet. De achtertuin ligt op het Zuid-Westen.
Ik ben lekker aan het rommelen, verpot wat planten, zaai de pitten van de vijgen-pompoen die ik vorig najaar van mijn zwager kreeg - donkergroene pompoenen moeten het worden, pompoenen met heel zoet draderig vruchtvlees waar je heerlijke vullingen voor taartjes en desserts van kunt maken, zo doen ze dat in Spanje althans - en ik veeg het terras. En terwijl ik zo sta te vegen, niet echt mijn ding want ik krijg er meteen pijn van in mijn onderrug, van die lichtzwiepende bewegingen, hoor ik een eend snateren. Heel hard. 'Kwaaaakwaaaakwaaakwaaaaakwaaaak!'
Vanuit mijn ooghoek zie ik 'm vliegen - het beestje stijgt op - maar ik besteed er niet echt aandacht aan. Er vliegen wel meer eenden hier tenslotte en ze snateren ook vaak, dus, soit. En net als ik mijn bezem weer aan de grond zet voor een volgende veeg, hoor ik: 'KNAL!!!!'
Echt, zo'n hele harde knal, dat je denkt: 'what the fuck was dat voor een enorme knal?!' Ik kijk op en zie nog net de eend - die ik zojuist zo vrolijk snaterend op had zien stijgen - met een verdwaasde uitdrukking op zijn eendensnoet naar beneden dwarrelen. Als een helikopter waarvan de wieken geraakt zijn, je weet wel, zoals in films waar iemand een helikopter beschiet en .... raak!! en dan zwiebezwabbert zo'n ding niet meer te redden, reddeloos verloren dus, naar beneden en jij als kijker denkt: 'OMG, je zal er maar in zitten, daar ga je dan, draaiend als in een kolk naar de aardbodem en je weet wat er dan komen gaat...'
Dat zie ik dus allemaal aan die arme eend die tegen het raam van de dakkapel van de buren een paar huizen verderop was geknald. Daar dwarrelt hij reddeloos verloren naar beneden, naar de achtertuin van de buren.
En toen bleef het stil. Heel stil.
Geschrokken sta ik daar, gespitst op geluiden uit de tuin een paar huizen verderop. Zou de buur het ook gehoord hebben? Zou hij naar buiten komen om in de tuin te kijken? Ik wacht. En ik wacht. Niks, er gebeurt niks een paar huizen verderop. De buurman is of niet thuis; of hij heeft het niet opgemerkt; of hij heeft het wel opgemerkt maar vindt het moeite niet waard of ... de eend is buiten mijn gezichtsveld weder opgestegen en vliegt alweer lang en breed verder. 'Maar', denk ik, 'als hij weer opgestegen zou zijn, dan zou ik dat toch zeker gezien moeten hebben? En gehoord, want je hoort 't, dat klapwieken.'
Dan gaat mijn telefoon, het ding ligt op de eettafel in de keuken. Ik ga naar binnen, de man belt. We babbelen wat, ik vertel over de eend ook en daarna zet ik thee. Als ik met mijn kop thee even later in de achtertuin ga zitten, is het nog steeds stil een paar huizen verderop. Heel erg stil. Ik zit en nip van mijn thee en ik luister naar de stilte die zo heel erg stil blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten