SCHULDGEVOEL

Ze gaat zitten, een beetje ongemakkelijk, alsof ze pijn heeft. Op het gele franse terrasstoeltje, dat stoeltje dat daar een beetje plompverloren rechts van de deur van de broodjeszaak aan het pleintje staat, het is slecht weer tenslotte dus waarom staan er stoeltjes buiten. 

Ze gaat zitten, omstandig zou je kunnen zeggen en het klinkt alsof ik het over een oudere dame heb, maar niets is minder waar. Ze is jong, nog geen dertig en mooi, met zo'n lelieblanke huid en wit lang haar dat een beetje rommelig in een staartje is gebonden. Ze draagt mooie kleding, in een kleur die goed bij haar blanke huid en witte haar past. Nude, oudroze, dat soort tinten. Als ze zit pakt ze haar phone en toetst een nummer in. Pas nu zie ik - tot mijn schrik - twee grote paars-blauwe plekken op haar linkerwang. Alsof ze met een puntschoen in haar gezicht is geschopt. Het zou toch niet ... denk ik ... ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Die mooie jonge vrouw; ik zie nu ook pas dat ze van enorm streek is. Aan haar gezicht en aan haar trillende handen en aan hoe moeizaam ze zojuist ging zitten zie ik het het. Niet alleen van streek, er is fysiek ook iets ergs met haar gebeurd. 

Omdat ik haast heb, loop ik snel door naar de supermarkt en laat haar achter me. Na slechts enkele minuten verlaat ik de supermarkt alweer, een halfje stokbrood belegd met kaas rijker: mijn lunch. Ik wandel terug over het pleintje en zie haar nog steeds zitten. Haar tas tegen zich aangedrukt, ze staat net op nu en loopt een paar passen naar links, drukt de telefoon aan haar oor. Ik hoor haar niet praten, zo zachtjes praat ze maar terwijl ze praat zie ik aan haar dat ze een soort van innerlijk instort. Angst! Dat is wat ik zie aan haar gezicht en aan haar houding. Haar gezicht trilt nu ook en ze huilt. Ze lijkt bevangen door enorme wanhoop. Alsof ze doods- en doodsbang is en waarschijnlijk wordt dat veroorzaakt door degene waarmee ze praat. Of over datgene waarover ze praat. Of allebei. 

Dit voelt niet goed! Ze heeft hulp nodig, ik voel het aan mijn water. Ik zie het aan alles aan deze jonge vrouw, waarvan ik inmiddels vermoed dat ze zojuist mishandeld is, want hoe komt ze anders aan de grote blauwe plekken op haar wang en waarom beweegt ze zo moeizaam?! Misschien is ze net wel uit de auto is gegooid hier vlakbij, bij de taxi-standplaats onder het viaduct... Mijn hersenen maken toeren, het conflicteert in mijn hoofd, ik wil haar helpen, maar hoe? Wat moet ik doen?! Ik ga langzamer lopen en kijk haar indringend aan, probeer oogcontact te maken. Maar ze merkt me echt helemaal niet op, loopt nog steeds trillend en huilend rond met de telefoon tegen haar oor gedrukt. Wat ziet ze er eenzaam uit, hier, zo tussen al die passerende mensen, op weg naar eettentjes, naar het metrostation, naar kantoor, naar van alles en nog wat, en niemand die aandacht aan haar besteedt! 

Mijn tactiek werkt niet, ik krijg geen oogcontact met haar. Ze ziet me niet of ze wil me niet zien. En ik loop door, net als al die anderen. Al snel ben ik bij de entree van mijn kantoor. Stap naar binnen, ga de poortjes door, met de lift naar boven, pak een bordje en bestek uit de keukenkast en schuif weer aan aan mijn bureau, zie dat ik zo een overleg heb, dus neem snel een paar happen van mijn stokbroodje kaas. 

Weg is ze alweer uit mijn gedachten.

Pas 's avonds als ik in alle rust mijn boek lees zie ik haar weer voor me en voel ik me schuldig, bespreek het met mijn man. Wat had ik kunnen doen? Ja, wat had je kunnen doen, zegt hij; vermoedelijk niks want ze wilde geen contact met de mensen om haar heen maken. Maar dat er iets goed mis was, dat heb je vast goed aangevoeld. Tja, zucht ik en begin aan het volgende hoofdstuk van mijn boek.