het zingende glas

De man is op pad, muziek maken elders. Ik heb 't rijk alleen vanavond en besluit lekker in bad te gaan. Terwijl boven in de badkamer het bad vol loopt, haal ik beneden wat nootjes en schenk ik mezelf een glaasje rood in. Voor strakjes, als ik in het dampende schuim lig. 

Voorzichtig neem ik 't bakje met nootjes en het gevulde glas mee naar boven, geef 't een plekje op en rond het bad, doe het licht uit, steek kaarsjes aan, doe de kleertjes uit, voel met mijn grote teen of water okay is - ja, het is okay - en ik laat mezelf zakken in het warme, geurende water. 

De nootjes smaken mij best, zo best, dat ze eigenlijk best wel snel op zijn. En van die nootjes krijg ik dorst dus ook mijn glaasje wijn is na een kleine tien minuutjes wel leeg. 

Ontspannen lig ik daar, mijn gezicht heb ik inmiddels ingesmeerd met een maskertje, iets om het vochtgehalte van de huid weer op peil te brengen, als dat nog lukt, zo, als zestigplus dame met her en der een rimpel en een beduidend drogere huid dan tien jaar geleden. Mijn phone ligt ongebruikt naast me, ik heb even geen zin in muziekjes of woordspelletjes. Ik lig daar in alle stilte, oogjes toe, laat het maskertje zijn werk doen. De geest komt tot rust, evenals mijn vermoeide voetjes, ik voel hoe ze helemaal een beetje prikken van al dat lopen vandaag. Goed voor 'n mens. 

Ik doe de oogjes weer open en staar naar de grote, conische lichtblauwe vaas aan mijn voeteneind waarachter een varentje prijkt. Mooi gezicht dat mediterrane blauw en dat vibrante groen. Dan gaan de oogjes weer dicht en ineens hoor ik het. Het geluid van zingend glas! Heel even maar, zo'n hoog geluid, als van een zingende zaag! Direct gaan mijn ogen open, ik ga wat rechter op zitten en kijk verbaasd om me heen. Draai me half om naar het hoofdeinde, waar mijn lege wijnglas staat. Zou het geluid van mijn wijnglas komen? Maar hoe kan dat nou? Want om glas te laten zingen moet je toch met je vinger over de rand strijken? 

Ik ben een soort van een beetje bang maar besluit daar niks mee te doen. Laat me weer dieper in het water zakken. En als ik daar een minuutje of wat lig, hoor ik het weer. Heel eventjes maar, klinkt daar het geluid van zingend glas. Weer kijk ik om, naar het lege glas dat daar onschuldig staat te staan, op zijn ranke steel waaronder een glazen voetje. 

'Nou, zeg', denk ik, 'is dit nu toeval of hoe zit 't?' Weer ben ik me bewust van een soort van angst en weer doe ik er niks mee. Gewoon doorgaan met lekker relaxen en de gedachten aan het zingende glas verdwijnen weer. Maar als ik na zo'n twintig minuutjes besluit dat het wel weer tijd wordt om eruit te gaan, merk ik dat ik al die tijd het maskertje op mijn gezicht had laten zitten. Bij elkaar zo'n veertig minuten heeft het in kunnen trekken. Ik vorm een kommetje met mijn handen voor een plens water in mijn gezicht en vlak voordat ik dat toe, hoor ik het weer. Tot twee keer aan toe! Het glas zingt nog twee keer. 'Zzzzzingggg.... zzzzzingggg... '

Ik aanvaard het maar, dit fenomeen, alhoewel, het brein zou het brein niet zijn als er toch een verklaring wordt gezocht. 'Zou het iets natuurkundigs zijn? Of is er hier iets van een entiteit die zich manifesteert door mijn glas te laten zingen?

Als ik uit bad stap, vul ik het glas met koud water en drink met grote slokken. Niet alleen omdat ik dorst heb, maar ook om me het glas weer een soort van toe te eigenen. Ik droog me af. Kleed me lekker warm en comfortabel aan. Ga naar zolder, daar doe ik alle lichten uit, steek een wierookje aan en 1 waxinelichtje. En daar, in het donker, mediteer ik nog een half uurtje. Knap van mezelf, vind ik, want ergens heeft zich toch een zaadje van onrust genesteld in mijn brein. 

Glazen die uit het niks beginnen te zingen...