Ik ben een volkstuin rijker. Nu nog een wat kaal en modderig stuk grond, of nou ja, stuk, stukje, 10 bij 10 meet mijn volkstuin, gelegen in een complex met zo'n 100 andere tuintjes. Aan de Westdijk in Krommeniedijk. In oktober vorig jaar gaf ik me op en dacht dat het wel een jaartje of wat zou duren voor ik aan beurt zou zijn. Maar in december kwam daar ineens een verheugend mailtje van de voorzitter van de vereniging: ik kon een tuin uit komen zoeken. En zo liep ik daar ineens, met mijn man, over de schelpenzandpaadjes achter de voorzitter aan die ons een drietal vrijgekomen tuintjes liet zien: kiest u er maar eentje uit, hoor.
Het werd tuin nr. 89, ergens in het midden van het complex, gelegen aan een slootje dat helemaal dichtgegroeid bleek en snel 'uitgebaggerd' zou worden, zodat we er water uit kunnen gaan ophalen voor de tuin. Hoe mooi wil je het hebben? De vorige eigenaresse, een jonge vrouw, had de tuin al mooi aangelegd, met bakken in het midden waar nog een prachtige bos wortelen en een paar venkelknollen in stonden te pronken. Eind december droeg zij de tuin officieel aan ons over en kregen we het sleuteltje van de gereedschapskast. En daar ging ze, samen met ons, voor haar de laatste keer nog eens over het schelpenpaadje naar de uitgang.
Al vanaf begin van het jaar is het erg slecht weer, helaas, geen weer voor de volkstuin in elk geval. We gaan er zo maar eens naar toe om weer even feeling te hebben met onze volkstuin. We, zijn mijn man en ik want ik tuinier er straks samen met hem en ben heel benieuwd naar hoe dat gaat. De tuin thuis is nu mijn ding en ik merk altijd dat ik daarin best een beetje bazig ben, liever alles zelf doe. Goed voor mijn samenwerkings-skills, samen tuinieren, vast wel.
Eind december gooide ik mijn zaden-bestellijst - een enorme bestelling, echt te veel maar ik kon me niet inhouden - in bij ene Fred hier in de buurt. Fred, die zorgt voor de bestellingen van alle tuinders op het complex. Het duurt nog wel even voordat we de zaden bij hem kunnen ophalen, eind februari, zo lang kan ik niet wachten, hoor. Dus vorige week kocht ik kweekbakken voor thuis, en wat aarde en alvast wat extra zaadjes, zodat ik thuis al lekker wat kan gaan kweken, voortrekken schijn je dat te noemen in tuinderstaal. Als je thuis al hebt voorgekweekt in de winter en het vroege voorjaar, heb je in maart/april al plantjes die snel volgroeid zijn en bloeien en vrucht geven. Dus, er wordt al voorgetrokken in mijn kastenkamer waar het lekker licht en warm is.
Ook kocht ik een PH-metertje, ik ga voordat ik echt aan de slag ga, de zuurgraad van de grond meten en afhankelijk van die zuurgraad, moet ik 'dingen' toevoegen aan de aarde.
Maar het leukste is dat ik een tuinhuisje ga kopen en op laten bouwen op tuin nr. 89. Want er staat nu nog niks en tja, hoe moet dat straks, als ik daar uren vertoef en nodig moet plassen? Dan moet ik mij even terug kunnen trekken in mijn tuinhuisje, toch? Andere tuinders schijnen dat ook zo te doen, die hebben een plas-emmertje in hun huisje staan. Mijn tuinhuisje, ik zie al voor me hoe ik dat gezellig in ga richten, met een zithoekje en gordijntjes en een lampje en een mini-keukentje.
Op Instagram heb ik een account aangemaakt: @Ilsesgarden en al verdomd veel volgers erbij gekregen die ik terug volg. Ik zie nu al allerlei handige en inspirerende tips en filmpjes voorbij komen. Over hoe je kunt stekken en wanneer je moet snoeien en nog veel meer. Mensenlief, wat heb ik een zin om te beginnen, laat het voorjaar maar komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten