Op naar het Zuiden, naar het Zuiden gaan wij

We zijn er klaar voor. De rugzakken zijn nu echt, nee nu echt, goed ingepakt. Sokken, ondergoed, shirts, broeken, een toilettasje ... meer hoeft er niet in. Corona-formaliteiten voorbereid, formuliertje ingevuld dus, meer blijkt niet nodig nu Italie Groen is. En nu van iedereen, nee echt van iedereen, afscheid genomen. Koffie en thee gedronken met die en die en zus en zo, babbeltjes tussen de schappen van de supermarkt met dees en geen.  Vanmorgen van mijn familie afscheid genomen, met zijn Allen bij mij zusje in haar nieuwe huis; dubbel nee driedubbel feest. Zij haar nieuwe huis, nichtjelief was jarig en Ruut en ik kwamen afscheid nemen van alle Alletjes. Dikke hugs en knuffels: 'Tot over drie maanden allemaal!' 

Vorige week mijn laatste werkdagje weggewerkt. Op de werf op de Theemsweg in Amsterdam Westpoort. Een mooiere laatste dag had ik me niet kunnen wensen met veel aandacht, lieve woorden en een grote bos bloemen. Daar liep ik dan langs de weg, over het fietspad weer terug naar de bewoonde wereld, om vijf uur 's middags. 'Doeg Ilse' riep de afdelingsmanager me heel lief toe toen hij me voorbij reed op zijn E-bike. 

En morgen vertrekken we echt, nee nu echt. Na toch wat geweifel en getwijfel hebben we begin januari dan eindelijk alles geregeld. Tickets, een appartementje voor de eerste dagen in Palermo, apps gedownloaded, wandelboekjes gekocht met pelgrimsroutes. Veel, heel veel street-food-you-tube-filmpjes gekeken over Sicilië. Heilige Maria nogantoe, dat gaat me wat worden daar met dat hemelse voedsel. Maar goed dat we na drie dagen Palermo drie a vier weken dagelijks 15 - 20 kilometer gaan wandelen. Weg met die kilo's. En daarna gaan we nog twee maanden verder wandelen, eerst over Sardinie, dan in Spanje, dus nog meer corona-kilootjes gaan daar verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

Zo'n raar idee ook, na twee jaar bijna non-stop thuisgewerkt te hebben, heel veel in en rond het huis geleefd te hebben want ja lockdown na lockdown. Veel, heel veel, zo niet alles, speelde zich af in huis en dan vooral op mijn werkkamer op zolder. En dan nu ineens weg van hier, morgen, met het vliegtuig, naar andere contreien. En dan ook meteen voor drie maanden. 'Drie maanden contemplatief doen', zeggen we tegen elkaar. Want we gaan al wandelend ons hoofd leegmaken en geestelijk naar binnen keren en daar gaan we te rade bij onszelf over hoe we ons leven hierna vorm gaan geven. Nog werken ja of nee? Pensioen? Of ... we weten het nog niet. En weer eens goed bij onszelf te rade gaan hoe we verder kunnen in ons leven met het gegeven dat onze oudste zoon ons niet meer wil zien. Dat hartverscheurende verdriet, waar we al bijna 10 jaar manmoedig mee proberen te leven; opgekropt verdriet wat af en toe zo enorm hard de kop opsteekt, bij mij in de vorm van intens verdrietige dromen of zo maar ineens verstolen, harde huilbuien... Troostrijk is het wel dat we zijn boekje 'Daughter of Xiu' mee kunnen nemen. Nu kunnen met alle aandacht dat prachtige poëtische boek van hem lezen en er met elkaar over spreken. Aviilokín K'shi , ik ben zo trots op je.  En ook gaan we denken over hoe we zoon Koen en zijn vrouw Yuan in Hongkong weer gaan ontmoeten dit jaar, want na ruim twee jaar elkaar niet gezien te hebben, moet het nu toch echt weer van een IRL ontmoeting komen. Hopelijk is hun lockdown deze zomer weer over en kunnen ze misschien wel naar the Netherlands komen. 

Vorige week hebben Ruut en ik met groot plezier drie filmpjes opgenomen voor ons YouTube-kanaal #MuziekOnderDePannen. Onder deze naam doen we nu muziek-projecten vanaf januari. De eerste keer is bijzonder geslaagd te noemen. Samen met muziekvriend contrabassist Gerjan Apeldoorn (ook wel bekend van zijn bureau Baanbrekend aan het Werk) speelden we drie fijne, jazzy nummers in. Zo blij mee, zeker omdat in november vorig jaar met een grote klap onze fijne band Moondance uit elkaar spatte. Wat waren we aangeslagen en verdrietig, maar soms gaan die dingen zo. Haast als in een huwelijk waarin je dacht dat je partner nog net zoveel van jou hield als jij van hem, maar niets bleek minder waar. HartBroken waren we maar we herpakten ons snel en begonnen ons leuke nieuwe project. Nu de drie filmpjes op Youtube staan kunnen we helemaal met een gerust hart op pelgrimspad. Voor wie het leuk vindt: hier vind je de 3 YouTube-filmpjes: MuziekOnderDePannen

Morgen dus, vliegen we door de hoge blauwe hemel op naar het Zuiden. Op naar het Zuiden vliegen we. En naar het Zuiden gaan wij. Daar gaan we mooie herinneringen maken voor onszelf en ons herbezinnen op hoe we Q4 in gaan stappen. Ciao ciao, arrivederci tutti.