Hoera

Zo, dat was best pittig, die opleiding tot wandelcoach. Naast alle kilometertjes die ik aflegde met mijn proefcoachees, door bos en duin, over paden door weilanden en polderlandschap, langs watertjes en door parken, naast dit alles was het vooral het weer leren leren dat het pittig maakte. 

Zo'n negen jaar geleden deed ik voor het laatst een opleiding en die maakte ik niet af vanwege mijn gebroken moederhart. Het ging toen gewoonweg even niet meer. Daarvoor in de plaats ben ik heel hard en veel gaan werken, iets dat mij geen windeieren legde; ik heb er veel centjes mee verdiend. Nu, na mijn wandelretraite afgelopen voorjaar, vond ik het weer tijd worden voor verdieping en ik deed een soort van doorstart als het om het coachen ging. Ik ging verder met waar ik negen jaar geleden gebleven was, maar nu combineerde ik het coachen met dat fijne wandelen, iets dat ik tijdens mijn wandelretraite en 'in aanloop daarnaartoe' zo veel en zo graag had gedaan en dat zo goed voor mij bleek te zijn. 

Het leren leren was dus vreemd, ik wist niet dat ik het weer in de vingers moest krijgen. Het doen, dat ging goed, en met doen bedoel ik: het wandelen met mijn proefcoachees. Heerlijk, samen wandelend in de frisse buitenlucht. Maar het lezen van de theorie, het echt goed lezen, bestuderen, daar ging ik aanvankelijk een beetje aan voorbij. En dan zo'n reflectieverslag maken, ik wist echt niet meer hoe dat ook alweer moest. Ik maakte een verslag, maar niet over mezelf, wat ik er zelf allemaal van had geleerd, van dat coachen en toepassen van de theorie. Nee, ik beschreef de wandelingen (geanonimiseerd). De trainster sprak mij al snel vermanend toe: ik moest het tij keren en wel snel! Anders ... Net als toen ik dan eindelijk eens als veertigjarige autorijles ging volgen, nog met mijn hoofd bij andere zaken achter het stuur stapte, en de instructeur na een kilometer of wat boos op de rem stond. Ik moest focussen, erbij blijven! Niet zitten dromen, verdorie!! Ook toen was ik eigenlijk al best een beetje oud om nieuwe dingen te leren, ik was al veertig. Nu begon ik vlak na mijn 61ste verjaardag aan de opleiding. Mind you. Maar net als toen, lukte het om om te schakelen. Gelukkig.

Gisteren was daar de afronding, nog een paar oefeningen doen, nog een paar keer naar buiten met zijn allen. Pitches geven, staande op een grote boomstronk. Applaus voor elkaar, midden in het bos, waar het steeds donkerder en neveliger werd, de ondergaande zon als een oranjerood gloeilampje tot vlak bij de horizon, piepte tussen de boomstammen door en gaf nog net een lange rode streep licht; nog een puur natuur spotlight op ons, daar, staande op die boomstronk.

Daarna liepen we terug naar het fraaie, sfeervolle complex, waarin een broodbakkerij, cafe/restaurant en de 2 cursuszaaltjes maar vooral de warme kachel op ons wachtte. Onder het genot van een glas biologische bubbeltjeswijn toostten we op het behalen van onze certificaten,  feestelijk uitgereikt door de trainster. 

En toen weer naar huis: map, boeken, schrift, pennen en het begeerde papiertje in de tas. Terug met de trein, vol van opgewonden jonge mensen die in Amsterdam voetbal gingen kijken. Bij de Bijlmer stapten ze uit, daar - buiten -  gonsde het verwachtingsvol. Ik tufte door naar mijn woonplaats, stapte uit, wandelde in mijn eentje terug naar huis, op naar binnen, naar mijn warme gezellige keuken waar mijn man een lekker maaltje klaar had staan 'om het te vieren'. HOERA!!