de Val

Terugblikkend op De Val, lijkt het nu alsof die onoverkomelijk was. Niks logischer dan dat het over zou raken. Gek is dat. Je ziet het pas als je het doorhebt en dat is niet tijdens maar daarna. Alsof je nietsvermoedend met je liefje door het leven gaat, hem volledig vertrouwt en ineens zegt hij iets waardoor pats, boem, je hele wereld op zijn kop staat. En je relatie al tijdenlang een farce bleek. Dat geeft eerst een enorme dreun maar als die verwerkt is, die dreun en je weer goed kunt nadenken en je blikt terug, zie je het ineens glashelder. Er was eigenlijk al een tijdlang iets aan de hand en je ging daar zomaar aan voorbij. Waarom? Omdat het gewone leven zijn gewone gangetje ging. Je gewoontegetrouw samen van alles deed. Alsof dat de basis van de relatie was: gewoontegetrouw van alles samen doen, steeds opnieuw dezelfde dingen gewoontegetrouw steeds maar samen doen.

Achteraf gezien blijkt dat juist helemaal niet de basis te zijn geweest, dat gewoontegetrouw van alles steeds opnieuw weer samen doen, maar ... hoe zal ik het noemen... het was een sleur geworden. Sleur die je nog heel lang aanzag voor vriendschap of zoals bij een een liefdesrelatie, voor liefde. Er borrelde af en toe wel een ontevreden gevoel op. Of een negatieve gedachte. Dat het sleets werd bijvoorbeeld. Maar dat zakte weer weg zodra je weer doorging met die dingen die je al jaren samen deed.

Totdat moment waarop ineens die onvrede zich als een vulkaanuitbarsting, vol omhoogstuwende lava en rondvliegende gloeiend heet gesteente, uitte. Er was niet eens zoveel voor nodig. Wat feedback, wat ideeën voor verandering. Het voorstel om het daar eens over te hebben. Kraaaak, daar schudde de aarde open. Die bleek door de slijtage ineens te fragiel geworden. Schokkend, omdat we juist altijd dachten dat we door het gewoontegetrouw steeds hetzelfde doen, die aarde een ondoordringbare blok beton zou zijn. Maar hij was er juist versleten en dus fragiel door geraakt.  

Dus, zo leuk was het eigenlijk al een tijdje niet meer.  We werkten aan het steeds verder verfraaien van de muziek en dat ging goed, niet dankzij maar ondanks de sleets geworden relatie. Zoals bij een koppel met een prachtig huis, een fraaie tuin, een paar grote dure auto's, vier keer per jaar vakantie, dure sporten, de kinderen succesvol en een indrukwekkend interessant netwerk... iedereen om zulke mensen heen denkt dat dat het summum van geluk moet zijn. 'Kijk maar naar dat huis, die tuin, die auto's en al het andere.' Daar heeft dat koppel jaren aan gewerkt, met succes, maar onderwijl is toch ergens onderweg zomaar de relatie sleets en kaal en ongezellig en koeltjes geworden. Te veel bezig geweest met het bereiken van het een en dat dat ten koste ging van het ander... daar was geen oog voor want te druk met ... En hopla: daar gaat de relatie. Daar hoeft dan niet eens zoveel voor te gebeuren. 

Zo ging het achteraf gezien, met mijn band. De muziek, dat wat we aan de buitenwereld toonden, was op zijn hoogtepunt, het was een prachtige villa geworden met vier grote auto's op de oprijlaan, we waren gewoon echt goed geworden, maar niet dankzij maar ondanks onze sleets geworden relatie. 

Verwarrend. Maar zo gaan die dingen. Blijkbaar.