HOE KNIP JIJ JE NAGELS?

Voor het gemak voeg ik even wat recente gesprekjes tussen mij en andere zestigers (waaronder ook mijn man) samen. Komt 'ie:

'Dus, als ik mijn sokken aan moet trekken, dan is het echt even zoeken geblazen. Hoe doe ik dat? Ik bedoel, vroeger deed ik dat gewoon staande, ene been omhoog, voet schuin omhoog, sok aan hup en dan andersom. Maar nu, ik ga er maar bij zitten, anders krijg ik ze niet meer aan. ' 'Nee, dan het knippen van mijn nagels. Hoe doe je dat als je er niet goed meer bij kunt?' Dat gaat niet meer!' 'Echt? Nou, naar de pedicure dan maar he?' Ik verzink in gepeins en zie de mensen voor mij die mij al veel eerder vroegen: 'Wat, ga jij nog niet naar de pe-di-cu-re??!!' 'Huh', dacht ik dan, 'waarom zou ik naar de pedicure gaan, er is toch niks aan de hand met mijn voeten ofzo?'  Nu snap ik die vraag beter, veel beter. En dan denk ik stilletjes terug aan de tijd dat ik - als ik mijn voeten even snel wilde wassen -  op een been ging staan, de andere omhoogtrok en mijn voet onder de kraan hield. Dat heb ik dus al heel lang niet meer gedaan. Nog zo'n vraag, een beetje besmuikt gesteld, door mijn man: 'Vertel eens, hoe kom jij je bed uit? Ook zo?' En hij doet het voor, waggelend als een eend, met stijve voeten en een stijve onderrug, zegt: 'Ik moet eerst een kwartier heet douchen, dan trekt het wel weer weg, dan kan ik wel weer normaal bewegen. Hebben jullie dat nou ook? Nee, nou ... wacht maar af!' 

Een ander zegt: 'En dat iemand aan je vraagt: werk jij nog? Hebben jullie die vraag ook al gehad?' 'Oooh ja, dus.' 'Uhm', zeg ik, 'en dan denk ik: waarom vraag je dat aan mij? Waarom zou ik niet werken? Klaarblijkelijk zie ik er uit als iemand die met pensioen zou moeten zijn?!. Mensenlief, denken mensen echt dat ik al met pensioen ben?!' Ja, concluderen we, dat denken mensen, dus. 'Maar hoe verwarrend, denk ik bij mezelf: want ik werk dus nog gewoon, ben volop in de running en collega's zeggen vaak genoeg dat ze helemaal niet merken dat ik al 'zo oud' ben. Ze schatten me jaren jonger, maar zeggen ze dat nu om mij te paaien?' 

Nog zo eentje, die is al wat langer gaande. Ik biecht op dat mensen voor me op staan in de metro of de trein. 'De eerste keer dat dat gebeurde, ik was 55 denk ik, op weg naar mijn werk, mooie kleertjes aan, fraaie winterjas met een kek mutsje op, coole schoenen aan de voetjes.' 'Mevrouw, gaat u maar zitten hoor', en de jonge vrouw stond netjes op en wees op haar leeggekomen plaats. Verbaasd keek ik om mij heen, tegen welke oude dame had zij het? Er stonden geen andere oudere vrouwen om mij heen: ze had het tegen mij! Ik stamelde: 'nou nee, dankjewel, ik sta hier goed hoor, ik moet er zo uit ook, dus blijf rustig zitten.' Maar eenmaal uitgestapt bekeek ik mezelf scherper dan scherp in de reflectie van het raam van de wegrijdende metro. Zie ik er echt uit als een oudere dame waarvoor je moet opstaan in de trein? of de metro? De hele dag was ik helemaal een beetje aangedaan. Vlak daarna besprak ik het met een vriendin, die is 3 jaar ouder dan ik en zij moest lachen. 'Ach ja, joh, dat doen ze voor mij ook al een hele tijd hoor, lekker van genieten, geen punt van maken.'

Tot zover de gesprekjes.

Wat een rare episode is dit toch, de periode van eind 50 tot ergens ... ja, misschien duurt dit nog wel heel lang. Ik en met mij de mijnen van mijn leeftijd, wij zijn  echt - zonder dat we er erg in hadden -  in Q4 van het leven beland. Zo fiets, ren en race je nog rond en zo .... Merk je dat je steeds minder makkelijk fysieke dingen kunt doen die je voorheen achteloos deed, zoals je sokken aandoen en je teennagels knippen. Fris uit bed stappen en soepel de dag beginnen. Zo denk je -  omdat je nog zo volop in de running bent - dat dat leventje eindeloos doorgaat, maar je eigen lijf en de mensen om je heen maken je het wel duidelijk: 'Dat stuk van je leven nadert het einde, oudje, als het al niet begonnen is. Tijd om te stoppen.' 

Eerlijk gezegd denk ik steeds vaker na over dat stoppen. Het voelt niet fijn. Ik merk zelfs dat het me schrik aanjaagt. Het voelt verdrietig zelfs. Want, wat komt er voor in de plaats? Weg zijn alle dagelijkse contacten, hoe zeer je je ook kunt ergeren aan sommige collega's, of aan het werk zelf, wat ga je dat missen. Wat moet ik met al die zeeen van tijd straks? Okay, ik heb genoeg te doen, dan ga ik eindelijk volop coachen - maar shit, is het nog wel haalbaar om nu nog een coach-praktijk te starten? - en ik fotografeer graag - eindelijk weer met mijn echte camera oefenen maar nu maak ik foto's van onderweg en straks is er veel minder onderweg - en ik wandel en reis graag - maar binnenkort mogen we niet eens meer met een huurauto rijden in het buitenland, dat kan tot je 65ste en mijn pootjes worden nu al merkbaar strammer - en ik speel gitaar, sax en zing in een bandje - kan dat nog wel, straks, als ik echt oog als een bejaarde, over de liefde zingen - en he, dan heb eindelijk tijd voor mijn familie en vrienden - ja, ook die worden ouder en ouder en ... 

Genoeg te doen, dus, maar toch, ik ben bang, ik vrees, nee, ik weet wel zeker, als je met pensioen bent en dat lijf wordt steeds maar strammer en stijver,  dan krijgen al die dingen een andere betekenis dan nu en misschien lukken sommige dingen niet meer ... 

Maar he! Ik knip mijn nagels nog als een jonge hinde, zelf, dus, ik zet mijn voetjes op de rand van het bad en knippen maar :-) Er is nog hoop!

TWEE ROLLATORS, EEN MAN, EEN VROUW

                                

Frisjes is het nog, buiten. Grote grijze wolken wisselen de witte wattenwolken af en samen zorgen ze dat het zonnetje net niet genoeg warmte kan afgeven. De wind is ook nog wel erg dunnetjes, zoals mijn schoonmoeder zaliger het zo mooi placht te zeggen. 

Maar he, de lente piept er doorheen, je ziet het aan de bloesem en je hoort het aan de vogeltjes.  Ik loop terug naar huis, ben net naar de Turkse kleermaker geweest die een aantal kledingstukken van mij inkortte. Met mijn 1.67 pas ik kleding vaak niet goed, het is te lang, zoals de twee jurken -  nu in mijn rugzakje - een voor de winter, een voor de zomer, een bordeauxrode en een okergele. Die zijn nu midi in plaats van bijna maxi.  En de donkerblauwe ribbroek met wijde pijpen sleept nu niet meer over de grond als ik 'm draag, maar eindigt netjes op de bovenkant van mijn schoenen. Ik ben er blij mee, in elk geval en loop genietend van die erdoorheen piepende lente over de Fortuinlaan. 

Vlak voor mij lopen twee ouderen naast elkaar, elk achter een rollator. Links een man, rechts een vrouw. Hun tempo is traag dus ik loop al snel pal achter ze, klaar om in te halen. Omdat ik zo dichtbij ze ben, vang ik hun gesprekje op. 'Nou', zegt de vrouw, 'hij heeft echt geen enkel benul meer van de tijd en van waar hij is. Dat is helemaal weg bij 'm. Het is goed dat er mensen om hem heen zijn die zo goed voor hem zorgen.' 'Ach', zegt de man, 'maar is hij er wel blij mee dat hij daar nu zit? In het verzorgingshuis?' 'Jawel', zegt de vrouw, 'hij is zo verschrikkelijk tevreden nu, hij is echt heel blij hoor.' 'Oh, gelukkig maar', antwoordt de man en ze zwijgen eventjes, zich concentrerend op hun rollators. Ik haal ze in, ga rechtsom langs de vrouw en ik herken haar. Ze woont in het hoekhuis vlakbij, als we hier oversteken, dan is ze thuis. Dat huis waarvan mijn man en ik een keertje tegen elkaar zeiden: 'Ach, echt zo'n oude mensen huis, he' want we zagen in de garage annex schuur, waar de deur omhooggeschoven was, de man des huizes die net iets pakte in die wel heel erg lege opgeruimde ruimte. 'Poeh', zeiden we daarna, 'voordat het bij ons zover is en onze schuur er zo uit ziet, nou, dat duurt nog wel eventjes. ' Onze schuur is een soort zwart gat namelijk, waar we van alles in donderen en het nooit meer terugvinden, behalve dan onze fietsen. Zo'n plek waarvan we al jaren zeggen: 'eigenlijk moeten we het hier eens opruimen en veel, heel veel weggooien. Eigenlijk.' Er komt een moment in elk mensen leven, of misschien na elk mensen leven, dat er opgeruimd en weggegooid moet worden. Maar bij ons is het nog niet zover, blijkbaar.

Later, als ik weer eens langs het huis liep, vielen me meer van die oude mensen dingen op, zoals dat er vaak van die kleine brandschone witte wasjes buiten hingen te wapperen aan de waslijnen in de achtertuin. Alles symmetrisch op gelijk afstand, opgehangen aan houten knijpertjes. Van die wasjes waarvan je je zo voor kunt stellen, dat je, als je oud bent en de hele dag thuis bent, blij bent dat je die kunt draaien. 'Gelukkig, het is maandag, ik heb weer wat te doen, even die drie witte overhemden en die witte hemden en witte sokken een sopje geven en dan lekker buiten laten drogen, aan de lijn. En het daarna heet strijken en keurig opruimen. Snuivend aan die heerlijk naar frisse buitenlucht ruikende schone spulletjes. Die wasjes dus maar ook dat nette getrimde grasveldje, waar de palen voor de waslijnen instaan, dat veldje dat vast nog wekelijks met de hand grasmaaier werd bijgehouden. Of die teak-hout-kleurige kozijnen, voorheen elk jaar gebeitst of gelakt, beneden dubbel- maar boven nog enkelglas ramen met valletjes ervoor. Van die dingen, dus. 

Ik loop door en hoor ik niet meer wat ze zeggen, de oude man en de oude vrouw, maar ben in gedachten nog bij ze. Ik stel me zo voor dat, als de vrouw er is, aan de man vraagt of hij even tijd heeft voor een kopje thee. 'Alles beter dan alleen in mijn huis rond te lopen', zal ze vast denken. Dat lege stille huis. Ik hoop van harte dat de man op haar uitnodiging ingaat en dat ze, als ze binnen zijn en hun jassen hebben opgehangen en de rollators in de gang hebben gestald, zij lekker de kachel wat hoger zet en naar de keuken gaat om een potje thee te zetten. De man die misschien wel ongemerkt plaats neemt op de stoel van haar man en om zich heen kijkt in de kamer, naar de foto's met de kinderen en kleinkinderen en wat schilderijen en de beeldjes op het dressoir. Dat ze het blaadje met kopjes op de eikenhouten koffietafel zet en inschenkt. Dat ook zij gaat zitten, in haar stoeltje voor het raam. En dat ze daarna samen een kopje thee drinken, of misschien wel twee kopjes thee, met een lekker koekje erbij.