Nog een maand, dan rond ik mijn opleiding tot wandelcoach af. Fijn maar ook jammer tegelijk. Fijn omdat het best wel veel van me vraagt, al dat wandelen met mijn lieve, geduldige proef-coachees (ik heb er vier). De wandelingen zijn prachtig en bijzonder leerzaam, maar ik ben blij dat ik even zonder werk ben deze periode, want wat kost het veel tijd allemaal: het voorbereiden, de wandeling zelf en de reistijd naar de wandelplek en weer naar huis, het uitwerken van het verslag (wat weer input levert voor mijn reflectieverslag voor 'de juf'). Maar wat levert het me veel op, wat ben ik blij met het mooie contact met mijn proef-coachees, wat leer ik veel van het oefenen met deze 'gewillige proefkonijntjes'. En wat ben ik ook blij met het contact met mijn lieve studie-genoten, een groep van zo'n 12 mensen die dit er allemaal bij doen naast hun werk en vaak nog een gezin met kinderen thuis hebben. Petje af voor ze. Zelf zit ik dus wat royaler in mijn tijd. Dat veilige oefenen met mijn proef-coachees en met mijn cursusgenoten is straks alweer over en dat is wel jammer.
In september begon ik aan de cursus. Spannend vond ik het. In augustus ontving ik mijn studiemateriaal en het programma. We begonnen met het tijdig zoeken naar proef-coachees, moesten van september tot december met ze aan de wandel, dus dat vraagt om tijdig en goed vooruit plannen. Tegelijkertijd startten we met het contacten met de cursusgenoten, het elkaar leren kennen. We maakten een groepsapp en stuurden elk voor ons, een voorstel-filmpje door. Wat nog niet zo makkelijk was, zo'n filmpje maken, in je eentje. Daar sta je dan tegen je phone te praten, op een paadje in the middle of nowhere, over wie je bent, wat je zoal doet en wat je wil gaan leren tijdens de opleiding. Helemaal een beetje verlegen met mezelf was ik; ik stuurde het filmpje maar snel door, niet te lang twijfelen, dacht ik, anders doe ik 't niet. Ze moeten maar genoegen nemen met die dikke Zaanse tongval van mij en dat gestotter: this is me.
Er was gevraagd om voor dat filmpje op een plek te gaan staan waar je graag wandelt. Ik koos het pad rond de Woudpolder en installeerde me voor de Woudaap, Krommenies trots, want ja, ook wij hebben een heuse molen, die het nog gewoon doet ook en ook nog steeds bewoond en keurig onderhouden wordt. Geen mooier uitzicht dan vanaf die plek; je kijkt van daar uit over de lager gelegen Woudpolder, die Uitgeest met Krommenie verbindt. In de verte zie je De Stierop (een klein eilandje), het Uitgeester- en het Alkmaarder-meer en De Vaart, altijd vol zeilbootjes en andere pleziervaartuigen, zo'n machtig gezicht! Boven 't land en 't water zijn daar ook altijd weer die prachtige wolkenluchten, dan weer knalblauw met dikke watten-wolken, dan weer donkergrijze troggen vol regen en als je het treft, een fraaie regenboog. Er staan overal koeien en schapen in het land en het wemelt er van de bedrijvige weidevogels, die het maar druk hebben met elkaar. Maar goed, mijn cursusgenoten wonen over het algemeen minstens net zo mooi, veelal in het midden van het land en zij wandelen weer in heel andere prachtige gebieden, langs rivieren en door bossen, ook zo oogstrelend.
Ik moet je zeggen dat het me niet makkelijk afgaat, het leren coachen op deze nieuwe, andere manier. Terwijl ik de afgelopen jaren, tot zo'n zes jaar geleden, geregeld coachte en opleiding hierin had gevolgd. Ik wist niet van mezelf dat die oude kennis en ervaring me in de weg zouden zitten bij het leren van nieuwe methodieken, als je begrijpt wat ik bedoel. Ben je eenmaal gewend om jaar in, jaar uit iets op een bepaalde manier te doen, en gaat dat altijd prima, dan is het - misschien ook afhankelijk van hoe oud je bent - even ferm schakelen als je weer iets nieuws moet leren. Oude gewoontes moet overschrijven in je hoofd, nieuwe manieren van werken moet leren toepassen. Ik sprak erover met een medecoach, die weliswaar een heel andere manier van coachen had geleerd, nog niet al te lang geleden en ook hij merkte aan zichzelf hoe lastig hij het vond om nieuwe methodieken toe te passen; nu eens even niet op oude routines te draaien. Altijd fijn om te merken dat anderen het ook moeilijk vinden.
Wat wel grappig is, is dat veel mensen aanvankelijk denken dat ik anderen leer om te wandelen. Dat ik ze daarin coach. Ik kan het me voorstellen, vanwege de naam van het vak natuurlijk, maar het is net even anders. Een wandelcoach coacht tijdens het wandelen, buiten, in de natuur en da's echt anders dan anders. Gewoonlijk coach je iemand binnen, zit je allebei tegenover elkaar en kijk je elkaar recht in de ogen. Wat ook goed werkt maar als je naast elkaar loopt valt er ongemak van het elkaar aankijken weg, je voelt je vrijer en praat makkelijker. Je loopt naast elkaar, in dezelfde cadans, alsof je samen danst misschien, zo voelt het. De buitenlucht, het groen, de zingende vogeltjes ... da's ook allemaal heel erg goed voor je welbevinden, dus dat werkt ook mee. En je voelt je nauw verbonden met elkaar, echt, alsof je samen danst. Dat je je zo verbonden voelt, dat is iets dat in onze hersentjes gebeurt, wij mensen zijn gemaakt om te lopen (zo vonden we vroeger ons voedsel en overzagen we ons territorium) en liefst doen we dat samen, dat voelt veiliger dan alleen. (Wil je daarover meer weten, lees dan het boek Te Voet).
Als wandelcoach gebruik je allerlei 'dingen' uit de natuur, als metafoor. Je laat het geheel en al aan de coachee om passende 'dingen' te zoeken tijdens het wandelen en het is aan hen te benoemen waarvoor het staat: staat het voor hetgeen hij of zij wil, wenst, lastig vindt etc. etc. Je integreert dat in je aanpak, laat de coachee erover praten en denken waardoor hij of zij het niet alleen rationeel benadert maar het ook voelt en het daardoor ook fysiek ervaart. Stel, je bent coachee, bespreekt je wens, je ziet heel associatief die mooie grillige tak, ja, denk je, die tak past gevoelsmatig bij wat ik wens, je pakt 'm op, voelt 'm in je handen, bekijkt 'm van alle kanten, je ruikt het vochtige hout, ziet het mos erop ... Hoe anders dan druk druk praten en friemelen op je stoel en dan maar weer een slokje water drinken...
Het klinkt misschien zweverig maar he, het werkt en daar gaat het om. Het werkt heel erg goed zelfs. Alhoewel ik me goed kan indenken dat je - mocht je ergens in een bos een wandelcoach en coachee tegenkomen, gebogen over een stapeltje takjes en blaadjes, daarbij druk pratend over wat dat blaadje betekent en waar dat takje voor staat... - tja, dat je daar misschien wel het jouwe bij denkt, dat kan ik me, wat ik al zei, heel goed voorstellen.
Anyway, nog een maand en dan rond ik de opleiding af en wordt het wandelcoachen onderdeel van mijn dienstenpakket bij de firma Ilse Al Coaching en HRM-advies a.i.. Dan ga ik voor het eggie, met betalende coachees.
Van wandelend coachen mijn werk gemaakt, da's niet verkeerd hoor. Tijdens mijn wandelretraite in het voorjaar met mijn liefje had ik bedacht dat ik dit wilde gaan doen en zie hier, I did it.
